69

Εσυ, με την στραβωμενη φατσα
Ποια καταρα σε τυλιξε και δεν εισαι με τιποτα χαρουμενος
Ποσα καροτσακια σπρωχνεις και σερνεις στους πεζοδρομους
Μια γυναικα βρηκες, και αυτη σε γαμησε
Και τωρα εχει κυταρριτιδα, παχυνε, δεν την αγαπας
Ουτε αυτη σε αγαπα

Εσυ, με τα νευρα στον δρομο πατας το γκαζι στα στενα
Ποτε σταματησες να χαιδεψεις ενα αδεσποτο σκυλι
Ποτε βγηκες απο τον δρομο σου για να πιεις ενα τσιγαρο με θεα την Ακροπολη
Ακομα θυμασαι εκεινες τις διακοπες που εκανες μικρος ε ?
Τωρα βαζεις προγραμμα, φτιαχνεις λιστες, βαζεις κωμα, τελειες
Θαυμαστικα, οχι πια
Καλος μαλακας εισαι !

#255#

Επεστρεψα, οχι για να σας διηγηθω που πηγα, ουτε για να σας εκμυστηρευτω που θα ηθελα να παω.
Απλα γυρισα.
Ολοι ψαχνουν το διαφορετικο. Ολοι μιλανε για την αλλαγη.
Εγω, μακαρι να ειχα μια φωτογραφικη μηχανη και να εγκλωβιζω το ιδιο.
Ιδια χρωματα, ιδια ρουχα, ιδια μουσικη, ιδιο ονομα, ιδιο χαμογελο.
Στην τελικη, ολοι εχουμε κατι ιδιο στην ζωη μας. Αυτο εχουμε μαθει, αυτο αντικρυζουμε καθε μερα.
Αυτο αγαπαμε και εμπιστευομαστε οτι θα ειναι εκει οταν ανοιξουμε τα ματια μας καθε πρωι.
Με αυτο θα περασουμε τις πιο ομορφες ημερες της ζωης μας.
Το διαφορετικο ειναι ομορφο, αλλα με αγχωνει.
Και στην τελικη, μετα απο λιγο γινεται και αυτο ιδιο.

Τραγουδι: Funky Beep / Κ.Βητα

23.

Έρωτα

άσε με να κοιμηθώ

απάλλαξε με από την μυρωδιά της

Έρωτα

το καλοκαίρι μου ήταν άσπρο

πέταγε σαν σεντόνι στις ήρεμες παραλίες

μα εσύ το έκανες κόκκινο

Έρωτα

το ξέρω πως θα φύγεις

το ξέρω

πως

θα φύγεις.

* 99 *

Ο παπάς πεθαίνει. Και τώρα ποιος θα προσεύχεται για την σωτηρία μας?

Πρέπει να σωθώ, δεν ξέρω τι θα κάνετε...κόψτε το λαιμό σας. Πρέπει να κάνω τα τηλεφωνήματα μου, να δω τι θα γίνει.

Ενώ ο παπάς πεθαίνει. Σήμερα έχει ωραίο καιρό, θα πάω μια βόλτα, θα ανάψω και ένα κεράκι πριν πάω για καφέ με το Μαράκι.

Γιατί ο παπάς πεθαίνει, και πιστεύω πως θα εκτιμήσει την χειρονομία μου. Ίσως ευννοηθώ, ποτέ δεν ξέρεις.

Καμιά φορά που κοιμάμαι όρθιος, αναρωτιέμαι. Τόσα λεφτά, τι τα κάνουν? Όλα σε κοσμήματα και χρυσά καπέλα?

Είναι όμως ντροπή, κάποιος απόψε πεθαίνει. Από καρκίνο. Ναι από καρκίνο. Γιατί φοβούνται όλοι αυτή την λέξη?

Ας είναι, για να μην προκαλώ δυσάρεστα συναισθήματα στην ποπ κουλτούρα μας, θα αντικαταστήσω την λέξη καρκίνος με την λέξη ευτυχία.

Ο παπάς θα πεθάνει ευτυχισμένος στον ύπνο του. Η ευτυχία έρχεται πάντα εκεί που δεν την περιμένεις. Ζούμε σε ένα ευτυχισμένο κοινωνικό περιβάλλον, όπου και να πάω, όπου και να σταθώ, μια αλλόκοτη μυρωδιά ευτυχίας με κατακλύζει.

Αντί να κάνουν όλοι τους θλιμμένους, ας δώσουν την μισή περιουσία της εκκλησίας στα ερευνητικά κέντρα για τον καρκίνο, και σε ανθρώπινες συνθήκες νοσηλείας για τους χιλιάδες φτωχούς αλλά καθόλα αξιοπρεπείς μελλοθάνατους.

Αλλά ξέχασα, όλοι θα προσφέρουν την συμπόνοια και την αγάπη τους, μέσω τηλεοράσεως φυσικά. Και όχι δίπλα στο κρεββάτι του πόνου, μέσα στο βουβό σπίτι που πνίγει τα δάκρυα του στα τσιμέντα.

Γιατί εκεί υπάρχει ο κίνδυνος να πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει, αντί να μας σώσει.

Και τότε το μόνο που θα προλαβαίναμε να ψάλλουμε είναι

Κα-τε-δα-φι-ζό-με-θα.

* 95 *

Ταλέντο μας η καταστροφή. Ένστινκτο μας το να πετάμε το μπαλάκι των ευθυνών μακριά, όσο πιο μακριά γίνεται. Φταίει ο καιρός, φταίει ο εμπρηστής, φταίνε τα μακαρόνια που έφαγα χθες βράδυ. Εμείς πάντως δεν φταίμε. Χρέος μας ο πόνος για τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν. Για την φύση δεν θα σκάσουμε κιόλας, ποια δέντρα και ποια ανυπεράσπιστα ζώα. Στα παπάρια μας ρε.

ΥΓ. Να θυμηθώ να ρωτήσω τον real-estate agent της γειτονιάς μου για καμιά καλή ευκαιρία στις μη-αναδασωτέες εκτάσεις. Και να αγοράσω γάλα για τα παιδιά.

*91*

Ένα άδειο καλοκαίρι, ζεστό σαν όλα τα άλλα

Σε περιμένει να το προσπεράσεις

Κλεισμένος στα τσιμέντα της ψυχής σου

Που χτίζεις γύρω σου, σαν ένα μικρό παιδάκι

Που νομίζει ότι κι αυτό ακόμη είναι ένα παιχνίδι

Που νομίζει ότι φτιάχνει ένα όμορφο άγαλμα

Και όχι την γυάλινη βιτρίνα που για πάντα θα το περικλύει

Κρίμα.

*89*

Ιδού τί εστί πόλεμος κύριοι. Ιδού όλοι οι κομπάρσοι από το ‘This is Sparta’ μαζεμένοι σε ένα ξέφωτο. Ιδού και οι Metallica. 25.000 παιδιά που βρέθηκαν έκει ακόμα αναρρώνουν, ακόμα πονάνε σε όλο τους το σώμα και σέρνονται από καρέκλα σε κρεββάτι. Δεν ξέρουν που να πουν τον πόνο τους, που να πουν την τρέλα τους. Το μυαλό τους δεν μπορεί να εστιάσει, τα δάχτυλα τους παίζουν ακόμα κιθάρα. Φτύνουν ακόμα το χώμα της Μαλακάσας. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα ξεχάσουν ποτέ εκείνη την στιγμή. Λίγο πριν βραδιάσει. Και η πρώτη νότα έπεσε στον πυρηνικό αντιδραστήρα μιας κοιμισμένης πρωτόγονης φυλής. Και μετά, έγινε της πουτάνας.

* 7:47 *

Εταιρίες. Πολυεθνικές. Ψηλά κτίρια με σκούρα τζάμια και ένα τεράστιο λογότυπο στην κορυφή. Βλέμματα τσιτωμένα, στείλε μου email λέει, να το προωθήσεις στο τμήμα πωλήσεων λέει η διπλανή της. Φοράνε κυριλέ ρούχα, καπνίζουν συνέχεια, παραγγέλνουν κάθε πρωί καφέ από κάτω.Ο εκτυπωτής κάτι έπαθε, δεν τυπώνει διπλή σελίδα. Αυτό που κρατάς πρέπει να αποσταλλεί σήμερα, σε όλο το δίκτυο. Το μεσημέρι έχουμε συνάντηση, στις 2. Τί έκανες χθες το βράδυ? Βαριέμαι, κάτσε να τσεκάρω πάλι τα email μου. Ακόμα 10 είναι η ώρα? Καλημέρα κύριε Διευθυντή. Καλημέρα.