# 1 #

Το προηγούμενο σαβ/κό πήγαμε στο Λημνιώνα για ελεύθερο camping, με τον Γιώργο και τον Κοχύλη. Δυόμιση ώρες από την Αθήνα, με λίγο χωματόδρομο στην πορεία, και όταν κατεβαίνεις από το αμάξι αλλάζεις κόσμο. Παραλία με άμμο, και στην πλάτη σου ένας βράχος να σε προστατεύει από αερά και άλλες συμφορές. Φτάσαμε σχεδόν βράδυ, και οι άλλοι στήσανε τις σκηνές, εγώ κράταγα τον φακό. Εγώ επεμβαίνω μόνο στα δύσκολα, τα εύκολα και τετριμμένα με αφήνουν ασυγκίνητο.

Ο ουρανός το βράδυ μακριά από τα φώτα της πόλης μαγνητίζει το βλέμμα, και άμα δεν αρχίσεις τις ψεύτικες συζητήσεις για το πού είναι η Μεγάλη Άρκτος, σε καθηλώνει. Το επόμενο πρωί είχε τρελό αέρα, και μέχρι το απόγευμα παλεύαμε με τα κύματα που μας πετάγανε στην άμμο, μετά από 2-3 ανεξέλεγκτες σβούρες. Τα πετραδάκια και η άμμος από τα μαλλιά μου βγήκαν μετά απο 2 μέρες. Το θαλασσινό νερό από την μύτη μου ακόμα βγαίνει, σε σημείο που νιώθω υδροκέφαλος.

Προς το βράδυ ο Κοχύλης μελαγχόλησε δίχως να λέει το γιατί, άναψε ένα τσιγάρο και αγνάντευε το Αιγαίο. Μετά από πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες να τον επαναπατρίσουμε στην γη της βλακείας (μας), αρχίσαμε να τον βαράμε και να του πετάμε τα μικροαστικά μας καρεκλάκια με το σήμα της άγκυρας. Μετά από λίγο, και ενώ ο Κοχύλης έτρεχε σαν τον Βέγγο στην παραλία για να ξεφύγει από τα ιπτάμενα αντικείμενα και τις κλωτσιές μας, αποφασισάμε να παίξουμε fight club, τιμής ένεκεν στην αγαπημένη μας ταινία, που έστω και για λίγο, μας άλλαξε.

Δεν αντέξαμε πολύ, μετά από 5 λεπτά ξύλου (όχι πρόσωπο, επιτρέπονται κλωτσιές και μπουνιές) τα φτύσαμε. Ο Γιώργος έφαγε κατά λάθος μία μπουνιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού του από εμένα (έσκυψε την λάθος στιγμή), ο Κοχύλης και εγώ μείναμε με κάτι γδαρσίματα. Μετά από όλα αυτά, η διάθεση του Κοχύλη όντως ανέβηκε, μόνο και μόνο για να πέσει μία ώρα μετά. Το μόνο που έμεινε ήταν ο πόνος σε διάφορα σημεία του σώματος, και η ανησυχία του Γιώργου μήπως έχει πάθει εσωτερική αιμορραγία (η αλήθεια είναι ότι από την Κυριακή δεν έχω νέα του).

Την επομένη μέρα δεν μιλάγαμε πολύ, βγάλαμε όμως ωραίες φωτογραφίες, και μάθαμε από το ραδιόφωνο ότι ο Λίβανος ακόμα βομβαρδίζεται. Ένας καθηγητής διεθνών σχέσεων σχολίαζε την τακτική του Ισραήλ, και εγώ ένιωσα ένας ηδονοβλεψίας στην τραγωδία των άλλων, που το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να υποψιαστώ το μέγεθος του πόνου και της απώλειας που έχει γίνει μέρος της ζωής (και όχι απλά ένας φόβος), κάπου μάκρια από αυτήν την παραλία.

Το μεσημέρι μαζέψαμε τα πράγματα και φύγαμε, επιστροφή στην αρχή της εβδομάδας, πάλι εκεί.