Μαζεύτηκαν πάλι στα τηλεοπτικά παράθυρα και μιλάνε για τους κουκουλοφόρους.
Κάτι ευκατάστατες μεγαλοκοπέλες με ταγιεράκια λένε την άποψη τους στα βιαστικά, γιατί έχουν να πάνε στο Κολωνάκι μετά για φαγητό, και δεν θα βρουν να παρκάρουν το τζιπ.
Κάτι ανδρείκελα ντυμένα γαμπροί ουρλιάζουν, τους τρέχουν τα σάλια από την λύσσα
«Να τους συλλάβουν, δεν σέβονται τίποτα, είναι απειλή για την δημοκρατία»
Ποια δημοκρατία ακριβώς?
Την δημοκρατία του βασικού μισθού, της αδυσώπητης φορολογίας, της τοκογλυφικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων από τις τράπεζες?
Την δημοκρατία των λίγων και προνομιούχων, την δημοκρατία των ατιμώρητων εργατικών ατυχημάτων, της κατευθυνομένης υποκουλτούρας των ΜΜΕ?
Μήπως την δημοκρατία που δίνει ένα ξεροκόμματο στους ηλικιωμένους και τους κλείνει σε ιδρύματα, την δημοκρατία που βαράει τα παιδιά της με γκλομπ όποτε αυτά υψώνουν ανάστημα?
Έϊ εσύ, για ένα κομμάτι ψωμί σε βάζουν να βαράς τα παιδιά σου.
Για ένα κομμάτι ψωμί σε βάζουν να τους τσαλακώνεις για πάντα την αξιοπρέπεια, πατώντας με την αρβύλα σου το ματωμένο κεφάλι τους στον δρόμο.
Ας σταματήσουν λοιπόν οι βολεμένοι, οι επαναπαυμένοι στις δουλίτσες τους, τα δήθεν παιδιά του λαού και οι τσάμπα μάγκες να αναρωτιούνται το γιατί.
Εμείς κάναμε χίλια κομμάτια την ψυχή τους και τα όνειρα τους, αυτοί κάνουν θρύψαλλα τα αυτοκίνητα μας, βάζουν φωτιά στις τράπεζες που χρωστάμε τα λεφτά μας, τις βιτρίνες που αγοράζουμε τα πρόσκαιρα αντι-καταθλιπτικά μας.
Αυτά τα παιδιά μας τιμωρούν για την αδιαφορία μας, για τον υλισμό μας.
Σε όλα τα παιδιά που αποφασίσαν ότι το τέλος έπρεπε να έρθει σε μια βουβή σκοπιά.
