*91*

Ένα άδειο καλοκαίρι, ζεστό σαν όλα τα άλλα

Σε περιμένει να το προσπεράσεις

Κλεισμένος στα τσιμέντα της ψυχής σου

Που χτίζεις γύρω σου, σαν ένα μικρό παιδάκι

Που νομίζει ότι κι αυτό ακόμη είναι ένα παιχνίδι

Που νομίζει ότι φτιάχνει ένα όμορφο άγαλμα

Και όχι την γυάλινη βιτρίνα που για πάντα θα το περικλύει

Κρίμα.

*89*

Ιδού τί εστί πόλεμος κύριοι. Ιδού όλοι οι κομπάρσοι από το ‘This is Sparta’ μαζεμένοι σε ένα ξέφωτο. Ιδού και οι Metallica. 25.000 παιδιά που βρέθηκαν έκει ακόμα αναρρώνουν, ακόμα πονάνε σε όλο τους το σώμα και σέρνονται από καρέκλα σε κρεββάτι. Δεν ξέρουν που να πουν τον πόνο τους, που να πουν την τρέλα τους. Το μυαλό τους δεν μπορεί να εστιάσει, τα δάχτυλα τους παίζουν ακόμα κιθάρα. Φτύνουν ακόμα το χώμα της Μαλακάσας. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα ξεχάσουν ποτέ εκείνη την στιγμή. Λίγο πριν βραδιάσει. Και η πρώτη νότα έπεσε στον πυρηνικό αντιδραστήρα μιας κοιμισμένης πρωτόγονης φυλής. Και μετά, έγινε της πουτάνας.