* 99 *

Ο παπάς πεθαίνει. Και τώρα ποιος θα προσεύχεται για την σωτηρία μας?

Πρέπει να σωθώ, δεν ξέρω τι θα κάνετε...κόψτε το λαιμό σας. Πρέπει να κάνω τα τηλεφωνήματα μου, να δω τι θα γίνει.

Ενώ ο παπάς πεθαίνει. Σήμερα έχει ωραίο καιρό, θα πάω μια βόλτα, θα ανάψω και ένα κεράκι πριν πάω για καφέ με το Μαράκι.

Γιατί ο παπάς πεθαίνει, και πιστεύω πως θα εκτιμήσει την χειρονομία μου. Ίσως ευννοηθώ, ποτέ δεν ξέρεις.

Καμιά φορά που κοιμάμαι όρθιος, αναρωτιέμαι. Τόσα λεφτά, τι τα κάνουν? Όλα σε κοσμήματα και χρυσά καπέλα?

Είναι όμως ντροπή, κάποιος απόψε πεθαίνει. Από καρκίνο. Ναι από καρκίνο. Γιατί φοβούνται όλοι αυτή την λέξη?

Ας είναι, για να μην προκαλώ δυσάρεστα συναισθήματα στην ποπ κουλτούρα μας, θα αντικαταστήσω την λέξη καρκίνος με την λέξη ευτυχία.

Ο παπάς θα πεθάνει ευτυχισμένος στον ύπνο του. Η ευτυχία έρχεται πάντα εκεί που δεν την περιμένεις. Ζούμε σε ένα ευτυχισμένο κοινωνικό περιβάλλον, όπου και να πάω, όπου και να σταθώ, μια αλλόκοτη μυρωδιά ευτυχίας με κατακλύζει.

Αντί να κάνουν όλοι τους θλιμμένους, ας δώσουν την μισή περιουσία της εκκλησίας στα ερευνητικά κέντρα για τον καρκίνο, και σε ανθρώπινες συνθήκες νοσηλείας για τους χιλιάδες φτωχούς αλλά καθόλα αξιοπρεπείς μελλοθάνατους.

Αλλά ξέχασα, όλοι θα προσφέρουν την συμπόνοια και την αγάπη τους, μέσω τηλεοράσεως φυσικά. Και όχι δίπλα στο κρεββάτι του πόνου, μέσα στο βουβό σπίτι που πνίγει τα δάκρυα του στα τσιμέντα.

Γιατί εκεί υπάρχει ο κίνδυνος να πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει, αντί να μας σώσει.

Και τότε το μόνο που θα προλαβαίναμε να ψάλλουμε είναι

Κα-τε-δα-φι-ζό-με-θα.