# 25 #

Πέφτεις στο κρεββάτι, σαν να πέφτεις στο κενό. Κοιμάσαι βαθιά, σαν να κρύφτηκες σε μια σπηλιά και να ακούς το νερό να κυλάει μαζί με το σώμα σου στις υπόγειες διαδρομές του βουνού.

Ξυπνάς, και δεν θυμάσαι. Το όνειρο και το ψέμα, την ημέρα που ξεκινάει και την νύχτα που ποτέ δεν συνέβη. Πλένεσαι, τρως βιαστικά πρωινό, φεύγεις. Είσαι καλά συντονισμένος με την καθημερινότητα, έχεις καθαρό σήμα από τον Ant1 και την κίνηση στους δρόμους της Αθήνας. Κρύβεσαι σε ένα κτίριο. Μετά σε ένα άλλο. Μέχρι να πέσεις και πάλι στο κρεββάτι.

Σαν να πέφτεις στο κενό. Απόψε θα ονειρευτείς τον Ευαγγελάτο να σου αποκαλύπτει, τον Τράγκα να σου χαμογελάει λυσσαλέα, την Βανδή να τρώει με βουλιμία, τον Χατζηνικολάου να παίζει τέννις με μαύρο κουστούμι, τον Ρουσσόπουλο να κάνει κούνια, τον Αρναούτογλου να πέφτει από το Άγιο Όρος.

Ξυπνάς, και δεν θυμάσαι. Δεν πειράζει, ξέρεις πού πρέπει να πας.

Τραγούδι: Thom Yorke & PJ Harvey – This mess we’re in

# 21 #

Πως μπορείς να ξέρεις ότι τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου δεν θα τον ξαναδείς ποτέ?Πως θα καταλάβεις ότι αυτή είναι η τελευταία φορά. Τα λόγια σας δεν τα θυμάσαι καν, μόνο κάτι αστείες στιγμές, βλέμματα που μιλούσαν δίχως να μπορούν να κρυφτούν, κάτι τσαλακωμένα χαρτάκια στις νευρικές σου παλάμες. Και να ήξερες, τι θα άλλαζες. Θα αντάλλαζες εκείνη την σιωπή με ένα φιλί? Μήπως θα αντάλλαζες το ακριβοθώρητο αίσθημα ελέγχου για έναν ζαλισμένο πλανήτη που χάνεται κάτω από τα πόδια σου.

Δεν έχει σημασία, η τελευταία φορά θα είναι πάντοτε απλή, δίχως πυκνογραμμένες ομιλίες και σημαίες να κυματίζουν. Θα είναι ένα φευγαλέο χειροκρότημα, μία συνηθισμένη Κυριακή, ένα εμπορικό τραγούδι δίχως αλήθεια και ψυχή. Η τελευταία φορά δεν θα βρεθεί σε κανένα άλμπουμ φωτογραφιών. Γιατί ποτέ της δεν ήθελε να είναι αυτή που της καταλογίζουν, μία ανυποψίαστη στιγμή που κατάντησε ανάμνηση φορτική.

# 19 #

Να μιλήσουμε πάλι για τον καιρό? Μήπως για τις διακοπές και τα ταξίδια? Ίσως για νεκρούς τραγουδιστές. Όλοι μπροστά στις οθόνες που φέγγουν τις αποβλακωμένες φάτσες μας. Νέοι και ωραίοι, με δουλειές και αυτοκίνητο, με άποψη και λεπτό χιούμορ. Ο καφές δεν μας αρέσει αλλά τον πίνουμε, το ποδόσφαιρο μας υπνωτίζει αλλά θα βρίσουμε τον διαιτητή, το φαγητό δεν τρώγεται αλλά θα το πληρώσουμε.

Αντί για όνειρα τρεφόμαστε με αποκαϊδια, γκλάμορους μαλακίες και τζετ-σετ χαμόγελα, να μας κάτσει το τζόκερ για να της τα τρίψουμε στην μούρη. Αντί για ταξίδια κάνουμε οργανωμένες εκδρομές, μια μέρα θα πάρουμε και εμείς τζιπ τσερόκυ και θα πουλάμε βαρβατίλα και τρέλα. Μέχρι τότε? Υπομονή, και πού ξέρεις. Μπορεί κάποια μέρα να κάνουμε ωτοστόπ και να μας πάρει η Βίσση με την ασημί της Πόρσε (ναι, εσένα λέω), να κληρονομήσουμε καμιά πολυκατοικία από την γεροντοκόρη αδελφή της μάνας μας και να γίνουμε αυτό που έμοιαζε ένα απλησίαστο όνειρο. Εισοδηματίες.

Κατά βάθος θα θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να βρίσκαμε κάτι ανώτερο από τα υλικά αγαθά, να μην σκοτώναμε την ώρα μας κάθε πρωί σε ένα γραφείο. Εκτός και αν κάποιος πιστεύει ότι η δουλειά δεν είναι απλά μια έτοιμη απάντηση για τα μαντρόσκυλα που είναι έτοιμα να μας φάνε, το φιλί του Ιούδα για τις επιθυμίες που χτυπάνε στις φλέβες μας. Ας είναι, έτσι κι αλλιώς δεν θα ξέραμε τί να κάνουμε δίχως τις αλυσίδες στα πόδια. Τις γουστάρουμε, είμαστε ασορτί. Άλλωστε η προσφορά είναι καλή. Τριάκοντα αργύρια, αντίτιμο σιωπής.