# 19 #

Να μιλήσουμε πάλι για τον καιρό? Μήπως για τις διακοπές και τα ταξίδια? Ίσως για νεκρούς τραγουδιστές. Όλοι μπροστά στις οθόνες που φέγγουν τις αποβλακωμένες φάτσες μας. Νέοι και ωραίοι, με δουλειές και αυτοκίνητο, με άποψη και λεπτό χιούμορ. Ο καφές δεν μας αρέσει αλλά τον πίνουμε, το ποδόσφαιρο μας υπνωτίζει αλλά θα βρίσουμε τον διαιτητή, το φαγητό δεν τρώγεται αλλά θα το πληρώσουμε.

Αντί για όνειρα τρεφόμαστε με αποκαϊδια, γκλάμορους μαλακίες και τζετ-σετ χαμόγελα, να μας κάτσει το τζόκερ για να της τα τρίψουμε στην μούρη. Αντί για ταξίδια κάνουμε οργανωμένες εκδρομές, μια μέρα θα πάρουμε και εμείς τζιπ τσερόκυ και θα πουλάμε βαρβατίλα και τρέλα. Μέχρι τότε? Υπομονή, και πού ξέρεις. Μπορεί κάποια μέρα να κάνουμε ωτοστόπ και να μας πάρει η Βίσση με την ασημί της Πόρσε (ναι, εσένα λέω), να κληρονομήσουμε καμιά πολυκατοικία από την γεροντοκόρη αδελφή της μάνας μας και να γίνουμε αυτό που έμοιαζε ένα απλησίαστο όνειρο. Εισοδηματίες.

Κατά βάθος θα θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να βρίσκαμε κάτι ανώτερο από τα υλικά αγαθά, να μην σκοτώναμε την ώρα μας κάθε πρωί σε ένα γραφείο. Εκτός και αν κάποιος πιστεύει ότι η δουλειά δεν είναι απλά μια έτοιμη απάντηση για τα μαντρόσκυλα που είναι έτοιμα να μας φάνε, το φιλί του Ιούδα για τις επιθυμίες που χτυπάνε στις φλέβες μας. Ας είναι, έτσι κι αλλιώς δεν θα ξέραμε τί να κάνουμε δίχως τις αλυσίδες στα πόδια. Τις γουστάρουμε, είμαστε ασορτί. Άλλωστε η προσφορά είναι καλή. Τριάκοντα αργύρια, αντίτιμο σιωπής.