# 5 #

Είναι ωραίο να φορτώνεις το αυτοκίνητο με τα πράγματα σου κάθε Παρασκευή πρωί, και μετά την δουλειά να μην ακολουθείς την γνωστή διαδρομή, αλλά να βγαίνεις κατευθείαν στην εθνική, σε ένα δρόμο ανοιχτό. Να βάζεις το αγαπημένο σου cd, και να βλέπεις τα αυτοκίνητα να τρέχουν και να πάλλονται ρυθμικά, σαν το αίμα στις φλέβες ενός παθιασμένου δραπέτη που τρέχει για να σώσει την ζωή του.

Ακόμη ένα σαβ/κο στο Λημνιώνα, με την σκηνή να είναι 10 μέτρα από την βαθιά θάλασσα της Εύβοιας, που είναι ζεστή επιφανειακά, και παγωμένη στην καρδιά, όταν κάνεις μακροβούτια. Αυτή την φορά δεν είχε αέρα, ούτε πολλά αστέρια, θυσία στο Αυγουστιάτικο λαμπερό φεγγάρι, που σε μια εβδομάδα θα γεμίσει, και θα κάνει τον Ιγκόρ να γρυλίζει, και εμένα να κάθομαι να τον ακούω μαγεμένος.

Το Σάββατο το απόγευμα βαρεθήκαμε, παραλίγο να φεύγαμε, η ζέστη είχε κάνει τα κεφάλια μας να βουίζουν σαν μύγες που ονειρεύονται την Ανταρκτική. Τελικά δανειστήκαμε δύο ρακέτες και παίξαμε μέχρι να πέσουμε στην θάλασσα από την κούραση, είχε αρχίσει να βραδυάζει και η παραλία είχε γεμίσει με φωτιές γύρω από τις σκηνές.

Έκλεισα τα μάτια, σταμάτησα να κολυμπάω, το κεφάλι μου χάθηκε μέσα στο νερό, κρύφτηκα σε μια φωτογραφία που δεν φαίνομαι, αλλά θα είμαι πάντα εκεί.