# 15 #

Σήμερα έβρεξε επιτέλους. Ποτέ δεν το περίμενα ότι θα χαιρόμουν τόσο, ειδικά μετά από τόσα χρόνια στην Αγγλία να περπατάω χωρίς ομπρέλλα, έτσι όπως κάνω και το καλοκαίρι στην Ελλάδα χωρίς γυαλιά ηλίου. Αυτά τα δύο αξεσουάρ μου αλλοιώνουν το σκηνικό, μου χαλάνε τα χρώματα και την θέα. Όποιος με έχει ζήσει λίγο το ξέρει, ποτέ δεν περπατάω γρήγορα, κάνω βόλτα και όχι πέρασμα, χαζεύω. Τώρα θυμήθηκα την ταινία 'Τσάι στη Σαχάρα', όπου ο πρωταγωνιστής έλεγε ότι ο τουρίστας από την στιγμή που πάει κάπου σκέφτεται την επιστροφή, ενώ ο ταξιδιώτης δεν ξέρει εάν θα γυρίσει πίσω ποτέ. Μάλλον οι περισσότεροι είμαστε τουρίστες, ίσως και να φοβόμαστε να γίνουμε ταξιδιώτες. Ο καθένας έχει τους λόγους του, τις δικές του αλυσίδες που κουβαλάει πάντα μαζί του. Μερικοί τις συνηθίζουν, μερικοί τις σπάνε, μερικοί δεν τις βλέπουν καν.

Η βροχή ήρθε την τελευταία ημέρα του Αυγούστου, μετά από αρκετό καιρό αφόρητης ζέστης, που μπορεί σε κάποιους να άρεσε γιατί έψαχναν ευκαιρία να κοπανάνε ρακέτες σε μια μποτιλιαρισμένη παραλία γεμάτη με μαυρισμένα πρόσωπα με υφάκι και ένα μισοχυμένο μοχίτο ανα χείρας (το τελευταίο γκάτζετ του Έλληνα), σε εμένα πάλι όχι. Αφήνω απ' έξω τα ταξίδια, εκεί είμαι μπερδεμένος και αποπροσανατολισμένος και ίσως μέσα στην ζάλη μου να περνάω και καλά, εγώ μιλάω για το υπόλοιπο καλοκαίρι που την βγάζω γύρω από το σπίτι μου. Κουνούπια, ζέστη, ξαφνικό κρύο (κάποιος άναψε το air-condition), μετά πάλι ζέστη (ποιος το έκλεισε?), αρχίζω να φταρνίζομαι, τρέχει η μύτη μου, τέλος πάντων, ας δω λίγο τηλεόραση να ξεχαστώ, δεν το πιστεύω, το Ρετιρέ είναι αυτό?

Ό,τι και να λέω, το καλοκαίρι δεν το αλλάζω, και δεν το ξεχνώ. Το καλοκαίρι θα είναι πάντοτε η αφορμή για να λες φεύγω, είτε σαν ένας φλύαρος τουρίστας, είτε σαν ένας αμίλητος ταξιδιώτης. Και όποιος και να' σαι, το ίδιο θα τρέξεις.

# 13 #

Το κορίτσι της διπλανής πόρτας το έσκασε από το παράθυρο. Και μάλλον δεν θα ξαναγυρίσει. Θέλει λέει να ταξιδέψει, να μάθει ισπανικά και να μείνει ένα χρόνο στην Βαρκελώνη. Όλες αυτό θέλουν, πως είναι δυνατόν?

Το κορίτσι της διπλανής πόρτας με κοίταζε κατευθείαν στα μάτια, στην αρχή περίμενε απλά ένα φιλί, μετά ήθελε να μου ξεγυμνώσει την ψυχή. Αφέθηκα, και μετά ήρθε ο έρωτας, σαν ένα πυροτέχνημα από το πουθενά. Καμιά φορά σκάει στον ουρανό και σβήνει, καμιά φορά σκάει στα χέρια σου και μένει για πάντα εκεί.

Το κορίτσι της διπλανής πόρτας στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες όλων μας. Που να είναι άραγε, τί να θέλει να της συμβεί. Γιατί να ξεχνάει τόσο εύκολα.Γιατί να χαμογελάει κάθε φορά που πάει να μας θυμηθεί.

She's a predator posing as a house pet.

# 9 #

Έβλεπα πάλι τα βίντεο με τους Nirvana, τον Kurt Cobain να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει την rock μιας ολόκληρης γενιάς, που όταν είδε το αίμα του στον τοίχο σάστισε, και τράπηκε σε φυγή. Τον είδα να τραγουδάει χωρίς πόζα και ύφος, σχεδόν καμπουριασμένος και με παλιά ρούχα, με τα φώτα των προβολέων σχεδόν να τον τυφλώνουν. Με μία απλότητα που καθηλώνει. Από κάτω χιλιάδες παιδιά να πάλλονται με την μουσική που ο ίδιος έγραψε, μια φουρτουνιασμένη θάλασσα από υψωμένες γροθιές να ξεσπάει μπροστά στα μάτια του.

Θυμάμαι ακόμα την μέρα που άκουσα για πρώτη φορά το smells like teen spirit. Ήμουν στο σχολικό, ο Πέτρος μου είπε 'άκου αυτό' και χαμογέλασε. Θυμάμαι ακόμα και την μέρα που άκουσα το όνομα του, και μετά την λέξη 'αυτοκτόνησε'. Ανατριχιάζω ακόμη. Θυμάμαι την Μαρία να κλαίει, το βλέμμα μου να παγώνει, να γίνεται σαν το δικό του, όταν έβλεπε το κοινό να χορεύει γεμάτο απελπισία και αλήθεια.

Εκείνη την στιγμή το ήξερα. Ποτέ δεν θα ξεπερνούσαμε την απώλεια του, κανένας από εμάς που τον βρήκαμε στην εφηβεία. Η μουσική του ποτέ δεν θα έβρισκε υποκατάστατο στην ψυχή μας. Γιατί τους nirvana τους βρήκαμε όταν ακόμα είχαμε ψυχή. Και όχι μαυρισμένο δέρμα, γυαλιά rayban, δουλειά μπροστά σε μια οθόνη, όνειρα κονσέρβα.

Καλό ταξίδι Kurt.

'Sappy'

And if you save yourself
You will make him happy
He'll keep you in a jar
And you'll think you're happy
He'll give you breathing holes
And you'll think you're happy
He'll cover you with grass
And you'll think you're happy now

And if you fool yourself
You will make him happy
He'll keep you in a jar
Then you'll think you're happy
He'll give you breathing holes
Then you will seem happy
You'll swallow in this shit
Then you'll think you're happy now.

# 5 #

Είναι ωραίο να φορτώνεις το αυτοκίνητο με τα πράγματα σου κάθε Παρασκευή πρωί, και μετά την δουλειά να μην ακολουθείς την γνωστή διαδρομή, αλλά να βγαίνεις κατευθείαν στην εθνική, σε ένα δρόμο ανοιχτό. Να βάζεις το αγαπημένο σου cd, και να βλέπεις τα αυτοκίνητα να τρέχουν και να πάλλονται ρυθμικά, σαν το αίμα στις φλέβες ενός παθιασμένου δραπέτη που τρέχει για να σώσει την ζωή του.

Ακόμη ένα σαβ/κο στο Λημνιώνα, με την σκηνή να είναι 10 μέτρα από την βαθιά θάλασσα της Εύβοιας, που είναι ζεστή επιφανειακά, και παγωμένη στην καρδιά, όταν κάνεις μακροβούτια. Αυτή την φορά δεν είχε αέρα, ούτε πολλά αστέρια, θυσία στο Αυγουστιάτικο λαμπερό φεγγάρι, που σε μια εβδομάδα θα γεμίσει, και θα κάνει τον Ιγκόρ να γρυλίζει, και εμένα να κάθομαι να τον ακούω μαγεμένος.

Το Σάββατο το απόγευμα βαρεθήκαμε, παραλίγο να φεύγαμε, η ζέστη είχε κάνει τα κεφάλια μας να βουίζουν σαν μύγες που ονειρεύονται την Ανταρκτική. Τελικά δανειστήκαμε δύο ρακέτες και παίξαμε μέχρι να πέσουμε στην θάλασσα από την κούραση, είχε αρχίσει να βραδυάζει και η παραλία είχε γεμίσει με φωτιές γύρω από τις σκηνές.

Έκλεισα τα μάτια, σταμάτησα να κολυμπάω, το κεφάλι μου χάθηκε μέσα στο νερό, κρύφτηκα σε μια φωτογραφία που δεν φαίνομαι, αλλά θα είμαι πάντα εκεί.