# 9 #

Έβλεπα πάλι τα βίντεο με τους Nirvana, τον Kurt Cobain να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει την rock μιας ολόκληρης γενιάς, που όταν είδε το αίμα του στον τοίχο σάστισε, και τράπηκε σε φυγή. Τον είδα να τραγουδάει χωρίς πόζα και ύφος, σχεδόν καμπουριασμένος και με παλιά ρούχα, με τα φώτα των προβολέων σχεδόν να τον τυφλώνουν. Με μία απλότητα που καθηλώνει. Από κάτω χιλιάδες παιδιά να πάλλονται με την μουσική που ο ίδιος έγραψε, μια φουρτουνιασμένη θάλασσα από υψωμένες γροθιές να ξεσπάει μπροστά στα μάτια του.

Θυμάμαι ακόμα την μέρα που άκουσα για πρώτη φορά το smells like teen spirit. Ήμουν στο σχολικό, ο Πέτρος μου είπε 'άκου αυτό' και χαμογέλασε. Θυμάμαι ακόμα και την μέρα που άκουσα το όνομα του, και μετά την λέξη 'αυτοκτόνησε'. Ανατριχιάζω ακόμη. Θυμάμαι την Μαρία να κλαίει, το βλέμμα μου να παγώνει, να γίνεται σαν το δικό του, όταν έβλεπε το κοινό να χορεύει γεμάτο απελπισία και αλήθεια.

Εκείνη την στιγμή το ήξερα. Ποτέ δεν θα ξεπερνούσαμε την απώλεια του, κανένας από εμάς που τον βρήκαμε στην εφηβεία. Η μουσική του ποτέ δεν θα έβρισκε υποκατάστατο στην ψυχή μας. Γιατί τους nirvana τους βρήκαμε όταν ακόμα είχαμε ψυχή. Και όχι μαυρισμένο δέρμα, γυαλιά rayban, δουλειά μπροστά σε μια οθόνη, όνειρα κονσέρβα.

Καλό ταξίδι Kurt.

'Sappy'

And if you save yourself
You will make him happy
He'll keep you in a jar
And you'll think you're happy
He'll give you breathing holes
And you'll think you're happy
He'll cover you with grass
And you'll think you're happy now

And if you fool yourself
You will make him happy
He'll keep you in a jar
Then you'll think you're happy
He'll give you breathing holes
Then you will seem happy
You'll swallow in this shit
Then you'll think you're happy now.