# 15 #

Σήμερα έβρεξε επιτέλους. Ποτέ δεν το περίμενα ότι θα χαιρόμουν τόσο, ειδικά μετά από τόσα χρόνια στην Αγγλία να περπατάω χωρίς ομπρέλλα, έτσι όπως κάνω και το καλοκαίρι στην Ελλάδα χωρίς γυαλιά ηλίου. Αυτά τα δύο αξεσουάρ μου αλλοιώνουν το σκηνικό, μου χαλάνε τα χρώματα και την θέα. Όποιος με έχει ζήσει λίγο το ξέρει, ποτέ δεν περπατάω γρήγορα, κάνω βόλτα και όχι πέρασμα, χαζεύω. Τώρα θυμήθηκα την ταινία 'Τσάι στη Σαχάρα', όπου ο πρωταγωνιστής έλεγε ότι ο τουρίστας από την στιγμή που πάει κάπου σκέφτεται την επιστροφή, ενώ ο ταξιδιώτης δεν ξέρει εάν θα γυρίσει πίσω ποτέ. Μάλλον οι περισσότεροι είμαστε τουρίστες, ίσως και να φοβόμαστε να γίνουμε ταξιδιώτες. Ο καθένας έχει τους λόγους του, τις δικές του αλυσίδες που κουβαλάει πάντα μαζί του. Μερικοί τις συνηθίζουν, μερικοί τις σπάνε, μερικοί δεν τις βλέπουν καν.

Η βροχή ήρθε την τελευταία ημέρα του Αυγούστου, μετά από αρκετό καιρό αφόρητης ζέστης, που μπορεί σε κάποιους να άρεσε γιατί έψαχναν ευκαιρία να κοπανάνε ρακέτες σε μια μποτιλιαρισμένη παραλία γεμάτη με μαυρισμένα πρόσωπα με υφάκι και ένα μισοχυμένο μοχίτο ανα χείρας (το τελευταίο γκάτζετ του Έλληνα), σε εμένα πάλι όχι. Αφήνω απ' έξω τα ταξίδια, εκεί είμαι μπερδεμένος και αποπροσανατολισμένος και ίσως μέσα στην ζάλη μου να περνάω και καλά, εγώ μιλάω για το υπόλοιπο καλοκαίρι που την βγάζω γύρω από το σπίτι μου. Κουνούπια, ζέστη, ξαφνικό κρύο (κάποιος άναψε το air-condition), μετά πάλι ζέστη (ποιος το έκλεισε?), αρχίζω να φταρνίζομαι, τρέχει η μύτη μου, τέλος πάντων, ας δω λίγο τηλεόραση να ξεχαστώ, δεν το πιστεύω, το Ρετιρέ είναι αυτό?

Ό,τι και να λέω, το καλοκαίρι δεν το αλλάζω, και δεν το ξεχνώ. Το καλοκαίρι θα είναι πάντοτε η αφορμή για να λες φεύγω, είτε σαν ένας φλύαρος τουρίστας, είτε σαν ένας αμίλητος ταξιδιώτης. Και όποιος και να' σαι, το ίδιο θα τρέξεις.