# 33 #

Θυμάμαι την ημέρα που άρχιζε η φοιτητική ζωή, που έκλαιγα και αποχαιρετούσα για πρώτη φορά αυτούς που αγαπούσα. Με μια βαριά σιωπή να μου σφίγγει τον λαιμό. Πήγα όμως κατευθείαν στο δωμάτιο της Μαρίας, δεν την γνώριζα ακόμη καλά, αλλά νομίζω πως κατάλαβε αμέσως την στεναχώρια μου, με την κουβέντα με έκανε να ξεχαστώ. Ωραία χρόνια, ωραίες παρέες, τόσα διαφορετικά πρόσωπα και λόγια που δεν έχει νόημα να τα διηγηθείς. Το μόνο αληθινό είναι αυτό που ζεις, αυτό που σε κάνει να έχεις πάθος για την κάθε ασήμαντη στιγμή. Και μετά, δεν χρειάζεται να θυμάσαι τίποτα. Όταν ζεις με πάθος και επιπολαιότητα, δεν χρειάζεται να θυμάσαι τίποτα.

Δεν θέλω αναμνήσεις, δεν έχω τίποτα να κουβαλήσω μαζί μου, δεν θέλω να χρεωθώ ούτε και να χρεώσω κανέναν. Δεν με ενδιαφέρουν τα μέρη που έζησα και πέθανα παλιά, δεν θυμάμαι τα ονόματα των παιδιών που μιλούσα και γέλαγα, οι φωτογραφίες δεν ανασταίνουν κανέναν, μόνο παγιδεύουν την λάμψη από τα βλέμματα μας και μετά ζητάνε λύτρα και μας εκβιάζουν. Και μας ζητάνε πολλά, γιατί ξέρουν ότι μερικές φορές κρύβουμε στα φευγαλέα τις ελπίδες μας για τα παντοτινά. Γιατί αντί να βλέπουμε την ζωή, βλέπουμε την Δευτέρα, την Τρίτη, την Τετάρτη, την Πέμπτη...